اهمیت کاربرد نانوذرات در تولید بشکه های پلی اتیلنی چیست؟ آیا می‌دانید چه عواملی باعث می‌شود یک بشکه پلاستیکی بتواند سال‌ها بدون ترک خوردن یا نشتی، مواد شیمیایی را نگهداری کند؟ آیا تاکنون به این فکر کرده‌اید که چگونه می‌توان مقاومت بشکه های پلی اتیلنی را در برابر فشار، ضربه و خوردگی افزایش داد؟فناوری نانو چه نقشی در بهبود کیفیت بشکه های پلاستیکی پرکاربرد ایفا می‌کند؟ در این مقاله از بلاگ پنادپلاستیک، قصد داریم به صورت کامل به موضوع کاربرد نانوذرات در تولید بشکه های پلی اتیلنی بپردازیم و به پرسش هایی که در این زمینه مطرح می شوند، پاسخ دهیم.
بشکه های پلی اتیلنی یکی از پرمصرف‌ترین ابزارهای ذخیره و حمل مواد در صنایع مختلف هستند. این بشکه‌ها به دلیل وزن کم، مقاومت مناسب در برابر مواد شیمیایی و قابلیت بازیافت، جایگزین بسیار مناسبی برای بشکه های فلزی در بسیاری از کاربردها شده‌اند. با این حال، چالش‌هایی مانند مقاومت فیزیکی محدود، حساسیت به تغییرات دما و ایجاد ترک در طول زمان، تولیدکنندگان را به سمت ارتقای کیفیت این محصولات سوق داده است.
نانوذرات، ذرات بسیار کوچکی هستند که اندازه‌ی آنها در مقیاس نانومتر (یک میلیاردم متر) قرار دارد. به دلیل نسبت سطح به حجم بالا و ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی خاص، نانوذرات می‌توانند خواصی فوق‌العاده به مواد اضافه کنند. استفاده از فناوری نانو در تولید محصولات پلیمری، به ویژه انواع بشکه پلاستیکی یا پلی اتیلنی، تحولی عظیم ایجاد کرده و باعث بهبود استحکام، افزایش مقاومت در برابر ضربه و بهبود دوام این محصولات شده است.
در این راستا، بسیاری از شرکت های معتبر برای تولید بشکه فلزی و پلی اتیلنی، از فناوری نانو نهایت بهره را می برند تا محدودیت های این بشکه ها به کمترین حد ممکن برسد. پنادپلاستیک نیز یکی از شرکت های پیشرو در استفاده از فناوری های جدید برای تولید محصولات خود از جمله بشکه های پلاستیکی و بشکه های فلزی نقره ای است، که همین مورد سبب شده تا محصولات باکیفیتی را وارد بازار کند.
نانوذرات، ذرات بسیار کوچکی هستند که اندازه‌ی آنها در محدوده‌ی ۱ تا ۱۰۰ نانومتر قرار دارد. برای درک بهتر این ابعاد، کافیست بدانید که یک نانومتر برابر با یک میلیاردم متر است؛ یعنی تقریباً ۵۰ هزار بار کوچکتر از قطر یک تار موی انسان! این مقیاس فوق‌العاده کوچک باعث می‌شود نانوذرات رفتاری بسیار متفاوت نسبت به مواد در ابعاد معمولی از خود نشان دهند، و دقیقاً همین ویژگی است که آنها را به موضوعی جذاب در علم و صنعت تبدیل کرده است.
از لحاظ علمی، نانوذرات می‌توانند از مواد مختلفی تشکیل شوند؛ مانند فلزات (مثل نقره، طلا)، سرامیک‌ها (مانند دی‌اکسید تیتانیوم)، پلیمرها یا حتی مواد کربنی (مثل گرافن و فولرن). شکل نانوذرات نیز بسته به نوع ماده و روش ساخت، می‌تواند به صورت کروی، میله‌ای، صفحه‌ای یا حتی ساختارهای نامنظم باشد. این تنوع در جنس و ساختار، به نانوذرات طیف گسترده‌ای از خواص فیزیکی، شیمیایی و مکانیکی می‌دهد که در کاربردهای گوناگون قابل استفاده هستند.
یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های نانوذرات، سطح ویژه‌ی بالا نسبت به حجم آنهاست. به زبان ساده، چون نانوذرات بسیار کوچک هستند، درصد زیادی از اتم‌های آنها در سطح قرار می‌گیرد و در تماس مستقیم با محیط اطراف قرار دارند. این ویژگی باعث می‌شود واکنش‌پذیری آنها افزایش یابد و قابلیت تعامل بهتری با دیگر مواد پیدا کنند. به همین دلیل، افزودن مقدار بسیار کمی از نانوذرات به یک ماده پایه (مثل پلی اتیلن)، می‌تواند خواص آن ماده را به طور چشمگیری تغییر دهد.
از دیگر ویژگی‌های برجسته نانوذرات می‌توان به خواص مکانیکی عالی اشاره کرد. بسیاری از نانوذرات می‌توانند استحکام کششی، سختی، مقاومت به سایش و انعطاف‌پذیری مواد پلیمری را به طور قابل توجهی افزایش دهند. این ویژگی به خصوص در محصولاتی مانند بشکه های پلی اتیلنی، که باید تحت فشارهای مکانیکی و شرایط محیطی سخت عملکرد مطلوبی داشته باشند، اهمیت بسیار بالایی پیدا می‌کند.
علاوه بر این، نانوذرات دارای خواص شیمیایی خاص هستند. برخی از آنها مقاومت بالایی در برابر خوردگی، اشعه‌ی UV یا اکسیداسیون دارند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود محصولات نانوکامپوزیتی دوام بیشتری در برابر شرایط سخت محیطی از خود نشان دهند. برای مثال، افزودن نانوذرات به پلی اتیلن می‌تواند مقاومت آن در برابر تابش مستقیم نور خورشید و حمله‌ی مواد شیمیایی را افزایش دهد، و در نتیجه طول عمر بشکه های ساخته‌شده از این مواد به میزان قابل توجهی افزایش پیدا کند.
در کنار این موارد، نانوذرات می‌توانند ویژگی‌های منحصر به فرد دیگری نیز به مواد بدهند، مانند خاصیت ضدباکتریایی (مثلاً با استفاده از نانوذرات نقره)، خاصیت ضدآتش، بهبود هدایت الکتریکی یا حتی تغییر خواص اپتیکی مواد. این طیف گسترده از ویژگی‌ها باعث شده که نانوذرات در صنایع مختلفی مانند بسته‌بندی، خودروسازی، ساخت و ساز، پزشکی، و به خصوص در صنایع پلیمر و تولید بشکه های پلاستیکی HDPE مورد توجه قرار گیرند.
در مجموع، می‌توان گفت که نانوذرات با داشتن اندازه‌ی فوق‌العاده کوچک، سطح ویژه‌ی بسیار زیاد و خواص مکانیکی و شیمیایی منحصر به فرد، ابزارهای قدرتمندی برای بهبود عملکرد مواد پلیمری هستند و نقش بسیار مهمی در ارتقای کیفیت و دوام محصولات مختلف، از جمله بشکه های پلی اتیلنی ایفا می‌کنند.
بشکه های پلی اتیلنی به دلیل وزن سبک، هزینه‌ی تولید پایین و مقاومت نسبی در برابر مواد شیمیایی، به طور گسترده در صنایع مختلف برای ذخیره و حمل مایعات، مواد غذایی، دارویی و شیمیایی مورد استفاده قرار می‌گیرند. با این حال، بشکه های پلی اتیلنی سنتی بدون تقویت با افزودنی‌های خاص، با چالش‌ها و محدودیت‌هایی مواجه هستند که در برخی موارد می‌تواند عملکرد آنها را تحت تأثیر قرار دهد.
یکی از مشکلات رایج در بشکه های معمولی پلی اتیلنی، ترک خوردگی ناشی از تنش محیطی (Environmental Stress Cracking) است. این پدیده زمانی رخ می‌دهد که بشکه در معرض ترکیبی از تنش‌های مکانیکی و محیط‌های شیمیایی خورنده قرار می‌گیرد، که در نتیجه‌ی آن میکروترک‌هایی در ساختار پلیمر ایجاد می‌شود و در طول زمان به شکست کامل می‌انجامد. این مشکل به ویژه در صنایع شیمیایی و دارویی که مواد خطرناک نگهداری می‌شود، می‌تواند پیامدهای جدی به همراه داشته باشد.
چالش دیگر عبورپذیری گازها و بخارات از دیواره‌ی بشکه های پلی اتیلنی است. پلیمرهای خالص به طور طبیعی دارای منافذ ریزی هستند که اجازه می‌دهد گازها یا بخارات خاص به آرامی از آنها عبور کنند. این ویژگی می‌تواند باعث تبخیر محتویات بشکه یا آلودگی مواد ذخیره‌شده شود، خصوصاً زمانی که محصولاتی حساس یا فرار درون بشکه نگهداری می‌شود.
از طرفی، مقاومت پایین در برابر ضربه یا سقوط نیز یکی از نقاط ضعف بشکه های معمولی پلی اتیلنی است. در طی حمل و نقل یا بارگیری‌های سنگین، بشکه ممکن است دچار ترک، له‌شدگی یا سوراخ شدن شود، که این اتفاقات هزینه‌های زیادی برای تعمیر یا جایگزینی بشکه و همچنین خسارات ناشی از نشت مواد به بار می‌آورند.
اینجاست که فناوری نانو و به ویژه نانوذرات به کمک صنعت پلیمر می‌آید. افزودن نانوذرات به ماتریس پلی اتیلن می‌تواند به طور چشمگیری این مشکلات را برطرف کند:
در مجموع، استفاده از نانوذرات در تولید بشکه های پلی اتیلنی نه تنها کیفیت و عملکرد این محصولات را ارتقا می‌دهد، بلکه عمر مفید آنها را نیز افزایش داده و هزینه‌های ناشی از خرابی یا جایگزینی بشکه‌ها را کاهش می‌دهد. به همین دلیل، امروزه شرکت‌های پیشرو در صنعت پلیمر به شدت در حال توسعه و تجاری‌سازی بشکه های نانوکامپوزیتی برای کاربردهای صنعتی، غذایی و دارویی هستند.
افزودن نانوذرات به ماتریس پلی اتیلنی باعث بهبود چشمگیر خواص فیزیکی، شیمیایی و مکانیکی بشکه‌ها می‌شود. بسته به نوع نیاز و کاربرد نهایی بشکه‌ها، نانوذرات متفاوتی به کار گرفته می‌شوند که هر کدام ویژگی‌ها و مزایای خاص خود را دارند. در این بخش به بررسی سه نمونه پرکاربرد از نانوذرات در تولید بشکه های پلی اتیلنی می‌پردازیم: نانوسیلیکا، نانوکلی و نانوگرافن.
نانوسیلیکا (Nano-Silica) یا سیلیکای نانومتری، یکی از پرکاربردترین انواع نانوذرات در صنعت پلیمر است. این ماده متشکل از ذرات بسیار ریز دی‌اکسید سیلیکون (SiO₂) است که به دلیل خواص ویژه‌ای مانند سطح ویژه بالا، ساختار آمورف و واکنش‌پذیری سطحی زیاد، نقش مهمی در بهبود عملکرد محصولات پلیمری ایفا می‌کند.
افزودن نانوسیلیکا به پلی اتیلن باعث افزایش چشمگیر سختی و مقاومت کششی بشکه می‌شود. این ذرات با پراکنده شدن یکنواخت در ماتریس پلیمری، به عنوان موانعی فیزیکی در برابر حرکت زنجیره‌های پلیمری عمل می‌کنند، در نتیجه مقاومت به تغییر شکل و شکست پلیمر را افزایش می‌دهند. همچنین نانوسیلیکا به بهبود مقاومت حرارتی بشکه‌ها کمک می‌کند و باعث می‌شود بشکه‌ها در دماهای بالا پایداری بیشتری از خود نشان دهند.
از دیگر مزایای نانوسیلیکا می‌توان به بهبود مقاومت در برابر ترک‌خوردگی ناشی از تنش محیطی، کاهش نفوذ گازها، و افزایش مقاومت در برابر سایش اشاره کرد. این ویژگی‌ها نانوسیلیکا را به گزینه‌ای بسیار مناسب برای تولید بشکه های مقاوم و بادوام تبدیل کرده است، به ویژه در کاربردهایی که بشکه‌ها در معرض شرایط محیطی سخت یا مواد شیمیایی قرار دارند.
نانوکلی (Nano-Clay) یکی دیگر از افزودنی‌های پرکاربرد در تولید نانوکامپوزیت‌های پلیمری است. نانوکلی‌ها معمولاً از لایه‌های بسیار نازک سیلیکاتی (مانند مونتموریلونیت) تشکیل شده‌اند که در ابعاد نانومتری پراکنده شده‌اند. این ساختار لایه‌ای و سطح ویژه‌ی بسیار زیاد، باعث شده نانوکلی‌ها تاثیر چشمگیری بر خواص پلیمرها داشته باشند.
وقتی نانوکلی به پلی اتیلن افزوده می‌شود، لایه‌های نازک آن درون ماتریس پلیمری پراکنده شده و یک ساختار پیچیده‌ی مارپیچی برای عبور مولکول‌های گاز ایجاد می‌کنند. این ساختار باعث کاهش چشمگیر عبورپذیری گازها و بخارات می‌شود و در نتیجه مواد ذخیره شده در بشکه های پلی اتیلنی ماندگاری بیشتری خواهند داشت. این ویژگی در صنایع غذایی، دارویی و شیمیایی که حساسیت به نفوذ اکسیژن یا تبخیر حلال‌ها بالاست، اهمیت ویژه‌ای پیدا می‌کند.
از سوی دیگر، نانوکلی با ایجاد شبکه‌های فیزیکی درون پلیمر، استحکام مکانیکی و مقاومت در برابر ترک‌خوردگی را نیز بهبود می‌بخشد. بشکه های حاوی نانوکلی در برابر ضربات، فشارهای طولانی‌مدت و شرایط محیطی سخت مقاوم‌تر عمل می‌کنند. علاوه بر این، نانوکلی باعث بهبود مقاومت حرارتی بشکه‌ها شده و پایداری ابعادی آنها را در برابر تغییرات دمایی افزایش می‌دهد.
نانوگرافن (Nano-Graphene) که به عنوان یکی از پیشرفته‌ترین نانوذرات شناخته می‌شود، از یک یا چند لایه اتمی کربن به صورت ساختار لانه‌زنبوری دوبعدی تشکیل شده است. این ماده به دلیل خواص بی‌نظیر مکانیکی، الکتریکی و حرارتی خود، انقلابی در بسیاری از حوزه‌های فناوری ایجاد کرده است و در صنعت پلیمر نیز جایگاه ویژه‌ای یافته است.
افزودن نانوگرافن به پلی اتیلن باعث افزایش خارق‌العاده مقاومت فیزیکی بشکه‌ها می‌شود. استحکام کششی گرافن به طور نظری ۲۰۰ برابر فولاد است و این ویژگی باعث می‌شود حتی با افزودن مقدار بسیار کمی از این ماده، مقاومت کلی بشکه به طرز چشمگیری افزایش یابد. بشکه های تقویت‌شده با نانوگرافن نه تنها در برابر ترک‌خوردگی و شکست مقاوم‌تر هستند، بلکه در برابر فشارها و نیروهای دینامیکی نیز عملکرد فوق‌العاده‌ای از خود نشان می‌دهند.
نانوگرافن همچنین باعث کاهش شدید عبورپذیری گازها و بخارات می‌شود، زیرا صفحات دوبعدی گرافن مانند سدهای غیرقابل نفوذ عمل کرده و مسیر حرکت مولکول‌های گاز را پیچیده‌تر می‌کنند. این ویژگی به ویژه برای بشکه هایی که باید از نفوذ اکسیژن یا تبخیر حلال جلوگیری کنند، اهمیت بالایی دارد.
از دیگر مزایای نانوگرافن می‌توان به افزایش رسانایی حرارتی، بهبود مقاومت در برابر اشعه‌ی UV و ایجاد خاصیت آنتی‌باکتریال اشاره کرد. بشکه های حاوی نانوگرافن در برابر تخریب ناشی از تابش نور خورشید مقاوم‌تر هستند و عمر مفید بیشتری دارند.
استفاده از نانوذرات در ساخت بشکه های پلی اتیلنی تحولی عظیم در بهبود کیفیت و عملکرد این محصولات ایجاد کرده است. در ادامه، به مهم‌ترین مزایای بشکه های پلی اتیلنی نانوکامپوزیتی می‌پردازیم:
یکی از شاخص‌ترین مزایای افزودن نانوذرات به پلی اتیلن، افزایش قابل توجه مقاومت فیزیکی بشکه‌هاست. نانوذرات با ایجاد شبکه‌های مستحکم درون ساختار پلیمر، استحکام کششی، مقاومت به ضربه، سختی و مقاومت در برابر خمش را افزایش می‌دهند. این بدان معناست که بشکه‌ها در برابر آسیب‌های ناشی از سقوط، ضربه‌های ناگهانی یا فشارهای طولانی‌مدت مقاومت بیشتری از خود نشان می‌دهند.
از سوی دیگر، بشکه های نانوکامپوزیتی دارای مقاومت شیمیایی بالاتری نسبت به بشکه های پلی اتیلنی معمولی هستند. نانوذرات باعث ایجاد سدی در برابر نفوذ مواد خورنده و شیمیایی می‌شوند و مقاومت بشکه را در برابر تخریب ناشی از اسیدها، بازها، حلال‌ها و مواد شیمیایی تهاجمی افزایش می‌دهند. این ویژگی به ویژه در صنایعی که نیاز به نگهداری مواد شیمیایی حساس دارند اهمیت فوق‌العاده‌ای پیدا می‌کند.
بشکه های پلی اتیلنی تقویت‌شده با نانوذرات طول عمر بسیار بیشتری نسبت به نمونه‌های معمولی دارند. نانوذرات با محافظت از ساختار پلیمری در برابر عوامل مخرب محیطی نظیر اشعه‌ی UV، اکسیداسیون و تغییرات دمایی شدید، مانع از پیری زودرس پلیمر می‌شوند. همچنین کاهش میزان ترک‌خوردگی و افزایش مقاومت به خوردگی، سبب می‌شود که این بشکه‌ها در محیط‌های خشن و شرایط آب‌وهوایی مختلف دوام بیشتری داشته باشند.
یکی دیگر از مزایای مهم استفاده از نانوذرات در تولید بشکه های پلی اتیلنی، کاهش وزن نهایی محصول است. به دلیل استحکام بالای نانوذرات، می‌توان ضخامت دیواره‌های بشکه را بدون افت عملکرد کاهش داد. این مسأله باعث می‌شود که بشکه‌ها سبک‌تر شوند و حمل و نقل آنها آسان‌تر و کم هزینه‌تر شود.
علاوه بر این، کاهش نیاز به استفاده از پلیمر خالص، هزینه‌ی مواد اولیه را کاهش می‌دهد. هرچند قیمت نانوذرات ممکن است نسبتاً بالا باشد، اما به دلیل بهبود عملکرد و افزایش طول عمر محصول، در مجموع هزینه‌ی کل تولید کاهش یافته و ارزش افزوده‌ی بیشتری برای تولیدکنندگان ایجاد می‌شود.
ترک خوردگی ناشی از تنش محیطی (ESC) یکی از مهم‌ترین عوامل شکست بشکه های پلی اتیلنی در کاربردهای صنعتی است. نانوذرات با تقویت ساختار ماتریس پلیمری و جلوگیری از حرکت آزادانه‌ی زنجیره‌های پلیمر، مقاومت بشکه را در برابر این نوع ترک‌خوردگی افزایش می‌دهند. بشکه های نانوکامپوزیتی قادرند در مواجهه با مواد شیمیایی خورنده و در شرایط تنشی بالا، عملکردی بسیار پایدار و قابل اطمینان داشته باشند.
تولید بشکه های پلی اتیلنی نانوکامپوزیتی نیازمند فرآیندی دقیق و کنترل‌شده است تا بتوان به توزیع یکنواخت نانوذرات در ساختار پلیمر دست یافت و خواص مطلوب نهایی را تضمین کرد. در ادامه مراحل اصلی این فرایند را بررسی می‌کنیم:
ابتدا نانوذرات انتخاب‌شده (مثل نانوسیلیکا، نانوکلی یا نانوگرافن) باید آماده‌سازی شوند. این مرحله شامل عملیات‌هایی مانند خشک‌کردن، پوشش‌دهی سطحی یا اصلاح شیمیایی نانوذرات برای بهبود پراکنش در پلیمر است.
سپس نانوذرات به پلیمر پایه (معمولاً پلی اتیلن سنگین یا متوسط) اضافه می‌شوند. این کار ممکن است به صورت افزودن مستقیم به مواد اولیه یا با تهیه مستربچ‌های نانوکامپوزیتی صورت گیرد. مستربچ‌ها ترکیبی از پلیمر با غلظت بالایی از نانوذرات هستند که در مراحل بعدی با پلیمر اصلی مخلوط می‌شوند.
پراکنش یکنواخت نانوذرات در پلیمر، عامل کلیدی در بهبود خواص نهایی بشکه‌هاست. دو روش اصلی برای این منظور به کار می‌رود:
پس از آماده‌سازی نانوکامپوزیت، مواد وارد فرآیند قالب‌گیری (مانند قالب‌گیری دمشی) می‌شوند تا بشکه های نهایی با شکل و ابعاد موردنظر تولید گردند.
استفاده از نانوذرات در تولید بشکه های پلی اتیلنی نشان داده است که چگونه علم و فناوری می‌توانند کیفیت و عملکرد محصولات صنعتی را دگرگون کنند. نانوذرات با ویژگی‌های خاص خود، مانند اندازه‌ی بسیار کوچک، سطح ویژه‌ی بالا، خواص مکانیکی فوق‌العاده و مقاومت شیمیایی، تحولی اساسی در صنعت پلیمر ایجاد کرده‌اند.
بشکه های پلی اتیلنی نانوکامپوزیتی با دارا بودن مقاومت فیزیکی و شیمیایی برتر، طول عمر بیشتر، وزن کمتر و هزینه‌ی تولید مناسب‌تر، گزینه‌ای ایده‌آل برای صنایع مختلف محسوب می‌شوند. این محصولات توانسته‌اند مشکلات بشکه های سنتی مانند ترک‌خوردگی، نفوذپذیری گازها و آسیب‌پذیری در برابر شرایط سخت محیطی را به طور قابل توجهی کاهش دهند.
نگاه به آینده نشان می‌دهد که با پیشرفت روزافزون فناوری نانو، فرصت‌های جدیدی برای بهبود بیشتر خواص بشکه‌ها و توسعه‌ی محصولات با کارایی بالاتر فراهم خواهد شد. استفاده از نانوذرات پیشرفته‌تر، بهینه‌سازی فرآیندهای تولید، و کشف ترکیبات جدید نانوکامپوزیتی می‌تواند مسیر توسعه‌ی پایدار در صنایع پلیمری را هموارتر سازد و امکان ارائه‌ی محصولات مقاوم‌تر، ایمن‌تر و اقتصادی‌تر را در اختیار تولیدکنندگان قرار دهد.
پنادپلاستیک با بهره‌گیری از فناوری نانو، متریال‌های درجه یک و دستگاه‌های پیشرفته آلمانی، توانسته است بشکه های پلاستیکی HDPE (پلی اتیلن با چگالی بالا) مرغوبی تولید کند که استانداردهای جهانی را رعایت می‌کند. این شرکت با استفاده از فناوری نانو در فرآیند تولید بشکه‌ها، به تقویت خواص فیزیکی و شیمیایی این محصولات پرداخته و به طرز چشمگیری مقاومت فیزیکی، طول عمر و ایمنی بشکه‌ها را افزایش داده است.
فناوری نانو در این محصولات باعث می‌شود که نانوذرات به طور یکنواخت در ساختار پلی اتیلن گنجانده شوند، که موجب افزایش مقاومت در برابر ترک‌خوردگی، نفوذپذیری گازها و تغییرات دمایی می‌شود. متریال‌های درجه یک که توسط پنادپلاستیک به کار گرفته می‌شوند، به عنوان مواد اولیه بهینه و مقاوم شناخته می‌شوند که در ترکیب با فناوری نانو، کیفیت بشکه‌ها را به سطحی جدید می‌رسانند.
علاوه بر این، استفاده از دستگاه‌های پیشرفته آلمانی که دقیق‌ترین و کارآمدترین ماشین‌آلات در صنعت پلاستیک‌سازی هستند، امکان تولید بشکه هایی با کیفیت بالا و بدون نقص را فراهم می‌آورد. همه این عوامل، در کنار نیروی کار متخصص و با تجربه در پنادپلاستیک، باعث می‌شود این شرکت قادر باشد بهترین بشکه های پلاستیکی HDPE را تولید کرده و در بازارهای داخلی و بین‌المللی به عنوان پیشگام در صنعت بشکه‌سازی شناخته شود.
